Afscheid nemen van Amerika: Tijd om een RAFT te bouwen

Het is inmiddels alweer 4 maanden geleden dat we het grote nieuws brachten over onze verhuizing naar Singapore. En nog maar 2,5 maand te gaan voor onze verhuizing. Ondertussen begint het toch wel flink te kriebelen en ook beginnen we de verhuisstress al goed te voelen. Tijd om een bijzonder fenomeen te bouwen: Een RAFT

Afscheid nemen van Nederland was easy

Ik weet nog goed 4 jaar geleden, rond deze tijd hadden we nog 4 maanden voor we naar Amerika verhuisden. Binnen enkele maanden die volgden hadden we alles geregeld: Willem zijn nieuwe studie, een appartement, huurauto om naar de Ikea te gaan en wisten we welke verzekeringen we gingen nemen. Wij waren super goed voorbereid en wisten op alle vragen wel een antwoord.

Daarnaast zei ik zonder blikken of blozen mijn baan op en wist ik ons leven in 4 koffers te stoppen van ieder 23kg. Afscheid nemen van familie en vrienden is natuurlijk een stuk moeilijker. Maar los daarvan koste me het geen enkele moeite om doei te zeggen tegen Nederland.

Leven met gemaakte keuzes

Maar deze keer voelt het toch echt anders. Ontslag nemen bij een baan die je super leuk vindt is best moeilijk. Ook afscheid nemen van goede vrienden, terwijl de relatie zich nog aan het ontwikkelen is, is ook niet gemakkelijk. Het leven in Amerika bevalt ons beter dan verwacht (we hebben dan ook niks te klagen dus dan is het leven hier uitermate geschikt). Bovendien leren we nog iedere dag over Amerika.

Ik kan dan wel zeggen dat we beiden spijt hebben dat Willem 4 jaar geleden een Fulbright beurs aanvroeg voor, niet alleen wat extra centjes, maar ook omdat het goed op zijn cv stond. Hij was tenslotte al aangenomen op Duke voor hij deze aanvraag inzette. Door deze beurs moeten we Amerika verlaten. Om nog eens terug te komen moeten we minimaal 2 jaar in Nederland of de Europese Unie wonen. Tja, een keuze die ons destijds goed leek en waar we nu mee moeten leven. That’s life!

Amerika maakt het ons moeilijker dan gedacht

En dit alles valt me (Karin) wel een beetje zwaar. Dolblij waren we met het nieuws in november maar al snel werd dit toch wel overschaduwd door het feit dat ons Amerika avontuur snel afgelopen zou zijn.

Maanden lang hoorde ik vrijwel dagelijks van collega’s wanneer was nu ook alweer je laatste dag? Hoe lang ben je hier nog? We moeten echt iets leuks doen nog voor je weg gaat. Kun je hier echt niet blijven? Ik heb nog wel een zolder waar je kunt schuilen: Trump vindt je daar nooit.

Super lief en goed bedoeld maar ik raak er emotioneler dieper door in de put. Ik wil helemaal geen afscheid nemen. Ik wil niet bij sollicitatierondes zitten. Ik wil die aardige nieuwe dame niet inwerken. Het is mijn baan! Een paar keer dacht ik: Zal ik gewoon thuis blijven en niet meer gaan werken? Dan is het klaar en hoef ik geen afscheid te nemen. Die mensen zie ik toch nooit meer… Een afscheidsfeest? Nee, nergens voor nodig. Is alleen maar moeilijk.

Deze afscheidsperiode valt me een stuk zwaarder dan verwacht. Ja, het land waar ik eigenlijk helemaal niet per se naar toe wilde (zelfs niet voor vakantie) heeft de afgelopen 4 jaar een flinke indruk achtergelaten.

We zitten niet op een lijn

En het vervelende is dat Willem en ik ook niet op dezelfde golflengte zitten. Ik ben al afscheid aan het nemen en me op de toekomst aan het richten, terwijl Willem het veel te druk heeft met afstuderen en daardoor nog niet eens tijd heeft om na te denken wat er dadelijk allemaal geregeld moet worden.

Hierover samen praten is lastig en ook met andere mensen erover hebben is ook moeilijk, omdat hun geen idee hebben van wat we meemaken.

Herkenning zoeken bij vreemden

Ik zocht een plek waar mensen wellicht wél wisten hoe ik mijzelf voelde. Facebook is tegenwoordig de place to be. Ik sloot me jaren geleden aan bij een goep ‘Wereldvrouwen’. Vrouwen van over de hele wereld delen niet alleen foto’s maar ook verhalen met elkaar. Je leest de meest uiteenlopende dingen en vaak ook erg persoonlijke verhalen. Ik ben helemaal niet zo’n persoon die mijn hele hebben en houwen op Facebook gooit maar dacht zal eens vragen of andere dames tips hebben. Sommigen zijn al tig keer verhuisd en als je een probleem hebt je bent nooit alleen óf de eerste.

Mijn vraag werd direct begrepen en beantwoord met ‘veel sterkte wensen’, vrouwen uit Singapore stelden me gerust en nodigden me uit voor koffie als ik er eenmaal was. Super aardig en het was fijn om na een lange periode eindelijk begrepen te worden.

Je moet een RAFT bouwen

Een een enkeling wees mij op een boek geschreven door David Pollock over alles wat er bij een verhuizing naar het buitenland komt kijken. Natuurlijk heb ik op dit moment niet echt tijd om een heel boek te lezen omdat ik het huis aan het opruimen was en een nieuw boek aanschaffen beats the purpose.

Maar even googlen doet wonderen en ik kwam er al snel achter dat dit iets was wat ik nodig had. Internet vertelde me dat ik een RAFT moest bouwen. Geen echt drijvend raft natuurlijk! Het is een stappenplan waar je doorheen moet om je verhuizing zo succesvol mogelijk te maken. En zoals logisch bleek te zijn moeten we juist wél doen waar we eigenlijk niet zoveel zin in hebben, zoals een afscheidsfeestje. Ik besloot het RAFT gedoe in de praktijk te brengen, wellicht met tegenzin, maar nooit geschoten altijd mis dacht ik.

Lees hier meer over RAFT en het boek
van David Pollack

Mijn RAFT gaat van start

Twee a drie weken voor ik op zou houden met werken ben ik begonnen met het maken van dat RAFT. De eerste stap is ruzies bijleggen. Gelukkig had ik deze niet dus kon ik direct door naar stap 2: Het bedanken van mensen.

Het afscheid op het werk zat er al snel aan te komen en ik greep een paar momenten aan om mensen al wat te bedanken voor de goede tijd en wat enkele collega’s mij allemaal geleerd hebben. Voor de ‘belangrijkste’ collega’s maakte ik een pakketje met Nederlandse lekkernijen en schreef een kaartje met hoe dankbaar ik was. Voor de rest nam ik een taart mee met daarop ‘I’m gonna miss you!’

Zoiets wilde ik ook doen voor de vrienden die het dichtste bij stonden en zou dit op het afscheidsfeestje aan hen geven. Hiermee tikken we meteen stap 3 aan: het plannen van een afscheidsfeestje. De week voordat Willem echt afstudeert hebben we een feestje gepland. We waren wat aan de vroege kant. Omdat we direct na Willems afstuderen een lange reis wilde maken zou dit de beste optie zijn. Natuurlijk nam dat niet weg dat we daarna niemand meer zouden zien.

Stap 4 loopt een beetje overal door heen en dat is aan de toekomst denken. Natuurlijk zijn we hier in Amerika nog druk bezig, maar ook zitten we de helft van de tijd al met ons hoofd in Singapore. Er moet nog van alles uitgezocht en geregeld worden. Ook komen we steeds meer te weten over de stad wat ervoor zorgt dat we meer zin krijgen om er te wonen en om alles te ontdekken. De toekomst ziet er positief uit!

Hindsight is 20/20

Nu ik terug kijk op de afscheidsperiode en het maken van een RAFT ben ik wel ontzettend blij dat ik dit allemaal gedaan heb. Het was moeilijk en veel met enorme tegenzin, daar ben ik heel eerlijk in. Dat neemt echter niet weg dat zoiets ontzettend belangrijk is om een periode goed en volledig af te sluiten. Losse eindjes kunnen zorgen voor spijt en dat is nog erger dan die flinke buikpijn voor een afscheidsfeestje. Ik kan dan ook iedereen die naar het buitenland gaat of weer terug verhuisd naar Nederland aanraden om een RAFT te maken!

Lees hier meer over wonen en
werken in Amerika