Verhuizen naar Amerika: Ons persoonlijk verhuisverhaal

Facebook herinnerde mij er afgelopen week aan dat we drie jaar geleden bezig waren met het opruimen en schoonmaken van Willems studentenkamer. Drie jaar geleden alweer, tijd gaat snel. Wat een spannende tijd was dat. Excitement en zenuwen wisselden elkaar in een hoog tempo af. Wij gaan verhuizen naar Amerika!

Zo begon het verhuizen naar Amerika echt

Zes maanden nadat we elkaar hadden leren kennen, ging Willem op uitwisseling naar Australië. Hij had een geweldige tijd, ik wat minder in Nederland. Maar dat was ik helemaal vergeten toen we samen in mijn droomland aan het rondreizen waren. We hadden een geweldige tijd samen!

Je zit 2 maanden bij elkaar op de lip, praat over van alles en nog wat en ook onze toekomstplannen kwamen ter sprake. Willem gaf aan wel graag statistiek in Amerika te willen studeren. Hij had immers nog maar een jaar te gaan in Middelburg en moest serieus na gaan denken over wat hij daarna wilde doen. Hij was er nog nooit geweest, maar de cultuur leek hem wel interessant. Hij wilde wel eens zien of de ‘vooroordelen’ die wij hebben waar zijn. Daarnaast heeft Willem een flinke ambitie en wilde hij graag aan een goede universiteit studeren.

Amerika was dan wel niet mijn voorkeursland, maar wilde zelf ook altijd wel eens in het buitenland wonen. Gelukkig, waren ook onze families goed te spreken hierover: Natuurlijk is het niet leuk, maar het is immers ons eigen leven. Plan goedgekeurd!

De aanmeldingsprocedure gaat beginnen

Nog geen twee maanden later begon Willem zich aan te melden op diverse scholen. De voorkeur ging uit naar Amerika (PhD programma’s) en Canada (masters), omdat ik dan mee zou kunnen verhuizen aangezien de programma’s hier meerdere jaren duren. Maar voor de zekerheid melde hij zich ook aan in Engeland en Zwitserland voor masterprogramma’s, om wat achter de hand te hebben.

Het zoeken naar de beste programma’s, het schrijven van verschillende brieven en het doen van toetsen duurde een paar maanden. Voor een toets zijn we zelfs nog een weekendje naar Brussel geweest! In Nederland zou het resultaat te laat binnen komen voor de aanmeldingsbrieven. In Brussel waren er toetsmogelijkheden die eerder beschikbaar waren, zodat Willem het mooi allemaal zou halen. ‘s Avonds, na het werk, nog helemaal met de trein er naartoe. Slapen in een klein, niet al te best hotel. Tja, je moet er wat voor over hebben!

De deadlines van alle aanvragen lagen wisselend van november tot eind januari. Duke had een van de eerste deadlines en het was dus ook de eerste aanvraag die afgerond was. Erg spannend allemaal! Zou het wel voldoende zijn?

Nu was het wachten begonnen…

Het ontvangen van de offers

Half december kregen we dan ook al de eerste resultaten binnen vanuit de University of Michigan. De universiteit had hem afgewezen omdat Willem maar een drie-jarige bachelor had. Dit was niet voldoende. Ondanks dat er nog veel mogelijkheden open lagen, was het toch balen om met een afwijzing te beginnen.

Niet veel later kreeg Willem een email van dezelfde universiteit in Michigan. Dit keer direct van de statistiekafdeling: Ze wilden hem super graag hebben en waren bezig met het aanvragen van een uitzondering. Wow, goed nieuws was dat!

Ondertussen hadden we nieuws van de University of Minnesota en Carnegie Mellon (Pennsylvania): Ze wilden hem ook graag aannemen! Ineens ging het allemaal snel en hadden we keuzemogelijkheden.

Minnesota wees Willem af omdat hij dacht dat hij beter paste bij andere universiteiten waar hij al een aanbod van had. Voor mij was die keuze ook het minste, bedoel wie wil er nu in het koude noorden wonen? Daarvan hebben we al genoeg in Nederland.

De universiteit liet zich niet snel uit het veld slaan en stuurde Willem nog een hoger bod en het feit dat hij maar eens met een student van daar moest kletsen.

Het offer wat we zochten

Maar helaas voor Minnesota kwam er toen ook nog eens het aanbod van Duke University (Durham, North Carolina). Willems eerste keuze.

Hij vond dat dit programma precies aansloot op wat hij graag zou willen. Natuurlijk ging hij direct in op het aanbod en de keuze was gemaakt. Na dit aanbod kwamen er nog een hoop afwijzingen vanuit Canada en Engeland, maar ook nog een aantal aanbiedingen uit Amerika en Zwitserland die hij netjes afwees. Willem zou een vier-jarig PhD programma starten, waarin hij de mogelijkheid had onderweg een master te halen.

Duke University here we come!

Het leed dat visums regelen heet

Tussen het wachten door hadden we natuurlijk niet stilgezeten. We lazen over de plekken waar hij brieven naartoe gestuurd had tot meer praktische zaken voor het verhuizen naar Amerika.

Voor Willem zou een visum via school geregeld worden als hij daar aangenomen werd. Maar met wat voor visum zou ik meegaan? Voor de Amerikaanse overheid was ik tenslotte niks van Willem en had ik dus geen recht op bepaalde familievisums. De enige optie die overbleef was een B-visum, toeristenvisum, voor een half jaar. Dit zou je elk half jaar moeten vernieuwen, met grote kans op afwijzingen en daarnaast mag er niet gewerkt worden op dit visum.

Tja, dat leek ons niet zo handig. Aangezien de verhuizing naar Amerika een grote stap zou zijn in onze relatie en levens, besloten we er nog een stapje bij te nemen: We gaven elkaar (misschien wat vervroegd, in Amerika zou het ook een gedoe zijn geweest) het ja-woord. Ineens waren wij een gelukkig gezinnetje en kon ik ook een visum aanvragen waarmee ik ook een eigen leven daar op kon bouwen.

Maar Willem had zijn visumpapieren (J-visum, studievisum) al ontvangen vóór we getrouwd waren. Met deze papieren moest hij eerst Amerika binnenkomen en zich officieel aanmelden op de universiteit. Daarna kon ik de nodige papieren pas aanvragen en mijn officiële aanvraag doen voor het juiste visum. De eerste twee maanden ben ik dan ook meegegaan op een ESTA, waarna ik alleen terug naar Nederland ging om mijn J2, dependent visa, aan te vragen. Met dit visum kon ik in Amerika ook werk zoeken of studeren.

Pff, die visums zijn zo makkelijk nog niet! Gelukkig kwam alles nog op zijn pootjes terecht.

Een beurs aanvragen

Willem besloot ook een beurs aan te vragen om wat meer geld binnen te halen. Daarnaast staat een beurs ook goed op je cv. En Willem is Willem niet als hij niet voor het beste gaat. Zo had hij zijn zinnen gezet op de Fulbright beurs, een programma dat mogelijk maakt dat wereldwijd mensen kunnen studeren op de beste scholen van Amerika. Fulbright is dan ook de meest prestigieuze beurs voor internationale studenten die in Amerika willen studeren.

Het schrikt wellicht wat af, de meest prestigieuze beurs, die zal wel super moeilijk te krijgen zijn. Makkelijk is het natuurlijk niet, maar omdat het zo moeilijk klinkt, melden zich in Nederland relatief weinig mensen zich aan voor deze beurs. Dan wordt het er natuurlijk een stukje makkelijker op.

Het mag dan wel de beste beurs zijn, maar er zat een addertje onder het gras. De beurs is een samenwerkingsbeurs tussen Amerika en Nederland. Een vereiste was dat je na de studie minimaal twee jaar terug moet naar je eigen land (of de EU), om informatie en de cultuur uit te wisselen. We hadden niet het idee dat we voor altijd in Amerika wilden blijven wonen dus besloten we hiermee in te stemmen. Ons Amerika-avontuur zou dus zo lang duren als Willem nodig had om af te studeren.

Een appartement regelen vóór we verhuizen naar Amerika

Al vrij snel nadat Willem ingegaan was op het aanbod van Duke, kreeg hij een student van daar aangewezen. Deze student zou hem helpen met vragen en wellicht ook andere praktische dingen die gerelateerd zijn aan Duke.

Aangezien hij al een jaar ervaring had met het wonen in Durham, vroegen we hem om appartementenraad. We wilden er vroeg bij zijn om ervoor te zorgen dat we niet dadelijk met lege handen in Amerika zouden staan.

We wilde een twee-kamer appartement met één bad/toilet (dit is vrij zeldzaam in Amerika) en Willem wilde graag op fietsafstand van de universiteit zitten. We keken wat rond op internet, vergeleken buurten met elkaar en lazen reviews over de verschillende appartementen. Het was best eng om zomaar een appartement te huren, zonder ook maar iets ‘in het echt’ gezien te hebben. Gelukkig had de student goede ervaringen met het complex wat wij uitgekozen hadden. Hij was zo vriendelijk om voor ons een aanbetaling te doen, zodat het appartement officieel van ons was. Dit moest namelijk per cheque gedaan worden. Ja, digitaal geld overmaken naar Amerika ligt nog te ver in de toekomst…

Vanuit het huurbaas kregen we email met de keuze of we vloerbedekking of parket wilde hebben. Wat bleek, ze waren de appartementen volledig aan het renoveren. Daar waren we natuurlijk super blij mee!

Verhuizen naar Amerika, er is zoveel nog te doen

De laatste maanden waren we vooral bezig met praktische dingen: spullen uitzoeken, weggooien of klaar leggen om mee te nemen, regelen van verzekeringen, de studentenkamer van Willem opruimen en ontslag nemen op het werk. Daarnaast brachten we nog tijd door met familie en vrienden. We gingen met ze op vakantie en maakten leuke uitstapjes.

Natuurlijk was er ook nog het afscheidsfeest, waarbij we (bijna) iedereen voor de laatste keer zagen. Dat was ontzettend gezellig maar ook wel emotioneel. Het afscheid was vreemd. We waren blij, net of we op vakantie gingen, maar toch ook verdrietig. Gelukkig zou ik iedereen snel weer zien, dat maakte het wat makkelijker. Voor Willem en zijn familie was dat wel anders. Achteraf was dit, voor mij, wellicht het makkelijkste afscheid van alle afscheiden die we gehad hebben sinds we hier wonen.

We stapten samen het vliegtuig in en vlogen samen naar een nieuwe toekomst…

Wil je meer blogs lezen over ons Amerika avontuur?
Klik dan hier!