Mijn persoonlijke verhaal over werk vinden in Durham, Amerika

Het heeft een tijdje geduurd maar uiteindelijk had ik een baan gevonden in Amerika! Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat ik zo snel een baan zou vinden. Zo blijkt dat je hard moet werken, jezelf van je goede kant moet laten zien en ook een beetje geluk moet hebben. In dit blog vertel ik je mijn persoonlijke verhaal over mijn werkvergunning en de zoektocht naar het vinden van werk in Amerika.

De kans voor een nieuwe carrière

Vaak is het logisch om binnen dezelfde branche in je nieuwe thuis te gaan werken. Daarin heb je ervaring. Ik kreeg deze vraag dan ook vaak: ‘Ga je audiologisch werk doen?’ Nou nee. Ik vond mijn werk in Nederland verschrikkelijk en wilde dus maar al te graag iets anders doen. Werken met dieren is wat ik altijd al wilde doen.

Maar een nieuwe carrière starten in een nieuw land zonder enige ervaring, dat is niet niks. Het is hard werken en je moet ook een beetje geluk hebben. Toen we nog thuis waren had ik stiekem al wat rond zitten kijken naar welke opties ik allemaal had. Zijn er dierenziekenhuizen, kan ik eventueel een studie doen en zijn er überhaupt wel banen beschikbaar in deze branche? Het antwoord voor mij was 3x JA! Ondanks dat hield ik mijn verwachtingen laag: We hadden geen idee wat we moesten verwachten. Stiekem had ik mezelf toch het doel gegeven om binnen een jaar (na de goedkeuring van de werkvergunning) werk te vinden in Amerika.

Niet meteen het juiste visum

De eerste twee maanden zat ik in Amerika op een ESTA, wegens een beetje ingewikkelde omstandigheden. Dit betekende dat ik na twee maanden naar Nederland moest om hier op de Amerikaanse ambassade mijn nieuwe visum te regelen, een J-2. Gelukkig werd deze direct goedgekeurd en had ik een paar dagen later mijn paspoort weer binnen.

Deze eerste twee maanden in Amerika heb ik dus voornamelijk thuis gezeten (los van de sociale activiteiten). Op een ESTA is het niet toegestaan om vrijwilligerswerk te doen of om te solliciteren op banen. Komen ze hier achter dan heb je natuurlijk een groot probleem. Dat wilde ik niet, dus hield me netjes aan de regels.

Natuurlijk keek ik wel rond. Ik ging gerichter op zoek naar wat voor soort werk er beschikbaar was en wat eventueel andere opties zouden kunnen zijn. Daarnaast maakte ik mijn cv in orde en zorgden we ervoor dat al het nodige papierwerk klaar was om opgestuurd te worden.

Drie maanden wachten en dan nog niets horen

Op dezelfde dag dat ik in Amerika aankwam met mijn nieuwe J-2 visum, hebben we een werkvergunning aangevraagd. Destijds moesten we al het nodige papierwerk nog per post opsturen inclusief een check voor de betaling. Super ouderwets!

Dezelfde week ging ik op zoek naar werk. Ik stuurde een paar sollicitaties de deur uit maar deze werden later afgewezen, ik zat immers nog op mijn werkvergunning te wachten. Dat is balen, maar logisch omdat je nog niet meteen kunt werken. Ik besloot te wachten totdat ik daadwerkelijk mijn vergunning had.

In Amerika is het de regel dat de overheid je werkvergunningaanvraag binnen 90 dagen moet beoordelen. Heb je na 90 dagen nog niets gehoord dan kun je contact met hun opnemen.

Hoe vulde ik deze 90 dagen in?

Stilzitten en wachten totdat ik een keer iets terug hoorde van de overheid wilde ik niet. Ik had al vooraf rond zitten kijken naar diverse vrijwilligersorganisaties die mij aanspraken in het vakgebied waarin ik werk zou willen vinden. Terwijl ik aan het wachten was op mijn vergunning kon ik deze tijd nuttig besteden aan netwerken en nieuwe skills leren.

Ik nam contact op met een lokaal dierenasiel en ze wilden me graag hebben. De eerste maanden verzorgde ik de hondjes: Wandelen, eten geven, schoonmaken etc. Maar als snel wilde ik meer. Het dierenasiel had ook een medische afdeling, daar wilde ik naartoe! Ik wou in de operatiekamer staan en daar meehelpen. Na een paar weken stond ik daar dan. Ik wist 0,0 van wat er allemaal om mij heen stond en gebeurde. Ik begon dan ook onderaan de ladder met schoonmaken, administratief werk en af en toe assisteren waar nodig was. Zo kreeg ik langzaam een beter idee en mocht ik steeds meer taken op me nemen.

Ondertussen moest ik me een paar keer melden bij een overheidsgebouw in de buurt van Raleigh. Hier moest ik nogmaals al mijn papierwerk (wat ik dus al eerder opgestuurd had) laten zien en moest er één vingerafdruk gemaakt worden. In Amerika werken ze niet super snel. Ik heb daar dus een paar uur gezeten voor 5 minuten werk. Wat moet, dat moet zullen we maar zeggen.

De 90 dagen zijn voorbij

Op dag 91 had ik nog steeds niets vernomen dus hingen wij meteen aan de telefoon. Mijn aanvraag was nog ‘in process’ en ze zouden er snel naar kijken. Dezelfde week kreeg ik nog post en had ik officieel mijn werkvergunning binnen! Het kan dus allemaal wel sneller als het moet…

Ik stuurde opnieuw een aantal sollicitaties de deur uit. Ik werd bij een dierenziekenhuis en bij een pet resort (vakantie-opvang) uitgenodigd om op gesprek te komen. Op beide plekken werd ik helaas afgewezen omdat ik geen ervaring had. Mijn paar maanden vrijwilligerswerk was nog onvoldoende. Ze hadden ook niet de mogelijkheid om mij nieuwe dingen te leren. Niet onverwacht, maar toch wel balen.

Werk gevonden in Amerika

Ik begon langzaam rond te kijken voor een studie, wellicht was dit toch de beste optie. Samen met Willem bezocht ik een open dag op een school een half uurtje rijden van ons af. Het was het allemaal net niet en ook de prijs van de studie lag voor buitenlanders behoorlijk hoog. Niet veel later kwam ik online iets tegen, voor een veel goedkopere prijs en besloot hier mee te beginnen. De praktijk kon ik makkelijk uitvoeren in het asiel.

Inmiddels had ik het goed naar mijn zin in het dierenasiel. Ik kreeg steeds meer taken. Na een paar maanden op deze afdeling werd mij verteld dat ze nog iemand zochten voor een vaste aanstelling. Direct werd mij de vraag gesteld of ik op zoek was naar werk in Amerika. Als ik interesse had wilden ze mij graag hebben. Ik vond het super leuk werk en ervoor betaald krijgen was een plus. Het merendeel van de week was ik toch al aanwezig daar. Het was full time voor een tientje per uur. Geen vetpot maar het was werk dat ik graag wilde doen!

Ik accepteerde het offer en na een flink pak papierwerk en een background check was ik officieel in dienst! Mijn eerste baan als dierenartsassistente was een feit, maar liefst binnen 5 maanden nadat mijn werkvergunning goedgekeurd was. Mijn doel was bereikt: Ik had werk gevonden in Amerika!

Lees hier meer over werken in Amerika

---